معمولی

من رویا پرداز و خیال باف بودم. از بچگی. ولی بودم، الان دیگه نیستم. انگاری که سقف رویاهام از سقف اتاقم کوتاه تر شده. از کی؟ نمی دونم . فقط اخرین روز هایی که هنوز رویا داشتم آخر سال اول دانشگاه بود. رویا داشتن با قصد انجام چیزی فرق داره. من رویای شاگرد اول شدن رو داشتم، از فکر کردن بهش لذت می بردم، رویای رفتن به استفورد، رویای کسی شدن که قبلا نبوده و اضافه کردن چیز خوبی به این دنیا. الان ندارمش. فقیر شدم. نمی دونم از کی احساس کردم که اصلا من رو چه به رویاها؟ همین که زندگی بره جلو به یه جایی میرسم دیگه نه؟ کجا؟ هر جا.  به هر ساحلی که انداخت منو همون جا استراحت می کنم. لش می کنم. خواستنِ چیزی سختی,دوباره,سازمت,وطن ...ادامه مطلب